เมื่อชีวิตล่วงเข้าครึ่งศตวรรษแรกเลยเรื่อยไปแล้ว
ก็หมายถึงว่า เวลาในโลกต่อจากนี้ไป
คงเหลืออยู่อีกไม่นานนัก
ทางร่างกาย ก็เริ่มมีความทุกข์อันเนื่องจากความเสื่อมของสังขารเข้ามาเยือนบ้างแล้วประปราย
เช่น
เนื้อตัวอ้วนกลมเพละพละเป็นลูกฟักลูกแตงโม
นั่งที่ไหนก็พุงค้ำอึดอัด
ข้อเท้าก็บวมปวด อ้วนอูม ขึ้นบันได้๕-๖
ชั้นก็หอบแฮ่กๆ อากาศเย็นก็ปวดกระดูกกระเดี้ยว
ผื่นแพ้คันก็หนักหนาสาหัสขึ้นเรื่อยๆ ฯลฯ
แต่ทางความคิด
เออนิ..ค่อยยังชั่วหน่อย
ก็พัฒนาขึ้นมาสักนิดสักหน่อย
ก็ว่าน่าจะถึงขั้นตกผลึก
เป็นความคิดอันเป็นตัวตนของตัวเองมากขึ้น
มองโลก มองชีวิต
ในแง่มุมที่ตัวเองไม่เคยมองมาก่อน
เป็นแง่มุมที่เหมือนว่าจะสังเคราะห์ขึ้นมาจากประสบการณ์ ทั้งทางตรงทางอ้อม
ด้วย "ตัวตน" ของ "ตนเอง" เกือบจะล้วนๆ
ส่วนทางอารมณ์ความรู้สึก...ก็ดีนะ...
ไม่รู้สึกเหงาลึก ปานว่า
จะล้มปะดาตายไปเสียให้ได้....
เหมือนอย่างที่เคยเป็น ...แม้เพื่อนพ้อง
น้องพี่ หรือ ฝูงชนอันเคยคุ้น จะห่างหน้าหายตาไป
...อย่างเกือบจะสิ้นเชิง!
เพราะ แม้ไม่ล้มหายตายจาก
ก็ยุ่งเหยิงด้วยภารกิจของใครก็ของใคร
สายสัมพันธ์ใกล้ชิดเร่าร้อนอบอุ่นโศกเศร้าเหงาเงียบ
และเจ็บลึก หลากอารมณ์มากมายรสชาติ ทั้ง
หวานอมขมเค็ม ขื่นเปรี้ยวฝาดมัน เผ็ดร้อน
และหวานเย็น อันเคยมี ก็เย็นๆ ชืดๆ เลือนๆ
ลางๆ จืดๆ จางๆ กันไป
เมื่อชีวิตล่วงเข้าสู่
ครึ่งศตวรรษหลัง แห่ง
อายุขัย ของวัยทองวัยเงินวัยไม้ใกล้ฝั่ง
แวดวงผู้คนคุ้นเคยอันสนิทชิดเชื้ออย่างลึกล้ำตามปะสาขณะเป็นวัยรุ่น
วัยละอ่อนวัยศึกษา วัยเรียน...เรียนรู้โลก
เรียนรู้สังคม ก็หดลดปริมาณเหลือน้อยคนลงกว่าเดิม
...
แต่ทว่า
ก็เออนิ..ก็เกิดมีขึ้นซึ่งสายสัมพันธ์ลึกล้ำไปอีกแบบ
ที่ยังความรู้สึกให้อิ่มเอิบเบิกบานอยู่ใน "หัวใจ"
เป็นสายสัมพันธ์แบบที่ความรักกับความรับผิดชอบของตัวของเราเองต้องมีให้ควบคู่กันไปอย่างไม่มีเงื่อนไข
...และเป็นอะไรที่ต้องตั้งเงื่อนไขเอากับตัวเองอย่างเข้มงวด
[....แล้วจึงค่อยไปเคาะหัวเขกกะโหลก
เจาะสมอง ทะลุทะลวง ความคิด
ให้ใครต่อใครเข้มงวดไปให้ได้ด้วยกัน....ก็เข้มอยู่ผู้เดียวมันจะไปรอดรึล่ะ?
ต้องเข้มกันทั่วทั้งสังคมแหละเจ้าข้าเอ้ย
!?!!]
เริ่มที่ตัวตนของตัวเอง ที่ต้องมี
ทั้งความรักและความรับผิดชอบ อย่างไร้ขีดจำกัด
ให้กับลูกชายหนึ่ง(The
only son!)
ลูกสาวหนึ่ง (The only
daughter!) และ
พ่อบ้านอีกหนึ่ง (The only papa!)
แล้วก็แม่บ้าน (คือ ตัวฉันเอง) อีกหนึ่ง (The
only mom!)
[ก็ต้องรักและรับผิดชอบตัวเองด้วยแหละโนะ
]
หรือ ก็คือ ....
สายสัมพันธ์แบบ "ครอบครัว"
อันศักดิ์สิทธิ์ แห่งยุคประวัติศาสตร์ช่วงนี้
ช่วงที่ "ครอบครัว"
ยังควรจะต้องเป็นฐานรากอันมั่นคง ของ
ความสัมพันธ์ใดๆ ทั้งปวงทางสังคม
เป็นความสัมพันธ์อันต้องรวมศูนย์พลังแห่งตัวตนของตัวเองแทบทั้งหมด
ที่มี
สานสายใยกับสมาชิกในครอบครัวอันมีอยู่ไม่กี่คน /
ก็แค่สี่คนเอง-ก็ครอบครัวเดี่ยวนิ /
ให้เหนี่ยวแน่นมั่นคงแข็งแกร่ง แบบห้ามขาด
การบั่นทอนละเลิก
มีแต่ต้องทำให้เข้มแข็งแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น
ยิ่งขึ้น และ
ยิ่งขึ้นไปเรื่อย ๆ
.... ไม่งั้นล่ะก็ ...ก็จะเป็นเรื่อง (น่ะสิ)!
ขอบคุณ "ครอบครัว" ของ ฉันเอง
ที่เอื้อให้ได้มี "ชีวิต" อย่างที่ เป็นอยู่ทุกวัน
ขอบคุณ ธรรมชาติ บน
โลกโดดเดี่ยวใบนี้ (The lonely planet!)
ที่ให้ "ผืนดิน" (The only earth!)
ตลอดจนทรัพยากร และ "สมองเปลือกนอก"
ให้มนุษย์ได้มาคิดมามีระบบระบอบที่เรียกกันว่า
"สังคม" และคิดประดิษฐ์ขึ้นได้ซึ่งการมีสัมมาอาชีพ
จนสามารถยังชีพให้อยู่รอดและมีอยู่มีกินมีใช้กันได้ตามอัตภาพ
และก็ขอบคุณประเทศไทย
ที่เอื้อให้ได้ทำกิจกรรมที่อยากทำ.....
กิจกรรมที่ทำได้
โดยมีครอบครัวเป็นแรงบันดาลใจ
มีเพื่อนพ้องน้องพี่ เก่าบ้างใหม่บ้าง
บางผู้บางคน เป็นแรงหนุน และมีเพลงเก่าๆ
"สมัยยุคพระเจ้าเหา" กับ
"โลกในอินเตอร์เนท" เป็นเพื่อน!
ก็หวังว่า
เวลาที่เหลือนับต่อจากนี้ไป จะได้ทำสิ่งที่ตั้งใจ
สิ่งที่มุ่งหวังให้ลุล่วงสำเร็จ แบบว่า
หากต้องถึงคราที่จะละลาจากโลกนี้ไป
ก็ให้ละลาไปได้ด้วยสำนึก
แบบที่จะรำพึงกับตัวเองได้ว่า..."เฮ้อ,
เกิดมาทั้งทีไม่เสียชาติเกิด"
!?!
ด้วยความสามารถ
ด้านเทคนิคแต่เพียงประการเดียวที่มี
ในการจัดทำเวบไซท์ทุกหน้าทั้งหมดนั้น ก็คือ
การตัด-แปะ ที่เห็นปรากฏเป็นภาพเป็นเพลง
/ยกเว้นที่เป็นตัวหนังสือ/ ก็คือ "อะไร"
ที่ไปตัดแปะเอาของใครๆ เขามาแบบ ขออนุญาตบ้าง
ไม่ได้ขออนุญาตบ้าง ทั้งสิ้นทั้งนั้น
.....ก็จึงต้องขอขอบคุณล่วงหน้า/ถอยหลัง
ต่อทุกภาพ
ทุกทำนองที่ปรากฏ ไว้ ณ
ที่นี้.....ขอบคุณค่ะ!?
ขอบคุณมากๆ
